Cmentarz Kuźniczka Kędzierzyn

Bez tytu�u 1


		Epitafia, poezja....

Do ulubionych

Bez tytu�u 1

Tryptyk rzymski

Spełnienie
Jan Paweł II (czyta J. Zelnik)

Zakładamy, stosując naiwną taktykę, że jeżeli się o czymś nie mówi, to tego nie ma. W języku codziennym używamy eufemizmów: "ptaszek zasnął", "babcia odeszła", "pieska już z nami nie ma".

Świadomość umierania odciska piętno na naszym zachowaniu. Płyniemy w nurcie życia jak w wartkiej rzece, a jednocześnie próbujemy się kurczowo przytrzymywać brzegu. Chwytamy się przedmiotów materialnych, otaczamy się nimi w nadziei, że dadzą nam poczucie bezpieczeństwa. Choć jak mówi chińskie przysłowie, "nie zabierzemy złota ze sobą do grobu", gromadzenie dóbr pozwala nam wierzyć, że nie przeminiemy. To powszechne złudzenie.

Wstępem. Dzisiejsza kultura , w której żyjemy i która ma znaczny wpływ na nasze postawy, afirmuje młodość a zaprzecza starości. W mediach oglądamy świat bez chorób, starzenia się i śmierci. Nie ma tam cierpienia wiążącego się z przemijaniem, ze stratą kogoś Najbliższego. Jest za to walka ze zmarszczkami, siwymi włosami, smutkiem i tym wszystkim co może przypominać o upływającym czasie. O śmierci nie mówi się prawie wcale. A jeśli już się pojawia to w formie odrealnionej, w filmach, grach gdzie można umierać wielokrotnie, odwracalnie w sposób nieprawdziwy. I skoro nie godzimy się na przemijanie to tym bardziej nie możemy pogodzić się z istnieniem śmierci. Większość ludzi rodzi się w szpitalach i tam też umiera. Mało komu przy śmierci towarzyszą bliscy. Umiera się najczęściej w samotności, w poczuciu opuszczenia. Rzadko mamy okazję by towarzyszyć bliskim w zmaganiu się z żałobą. Panicznie unikamy stykania się z umieraniem i robimy wszystko żeby nie musieć mówić ani myśleć o śmierci. Wizja nieodwracalnego końca, pustki i niebytu, ten zrozumiały lęk kształtuje jednak nasze wyobrażenie o świecie, naszą kulturę wiarę i twórczość.

ŚPIESZMY SIĘ ks. Jan Twardowski Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą zostaną po nich buty i telefon głuchy tylko co nieważne jak krowa się wlecze najważniejsze tak prędkie że nagle się staje potem cisza normalna więc całkiem nieznośna jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy kiedy myślimy o kimś zostając bez niego Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście przychodzi jednocześnie jak patos i humor jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu jak dzwięk troche niezgrabny lub jak suchy ukłon żeby widziec naprawde zamykają oczy chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzec kochamy wciąż za mało i stale za późno Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze a bedziesz tak jak delfin łagodny i mocny Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą i nigdy nie wiadomo mówiac o miłosci czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą
		Już? Tak prędko? Co to było? Coś strwonione? Pierzchło skrycie? Czy się młodość swą przeżyło? Ach, więc to już było życie? (Staff) - Wrocław, Cmentarz Osobowicki, 1986 Za miłość dożywotnią, nieskalaną wiarę Z ręki męża srogiego wzięłam śmierć i karę - Wilno, Cmentarz Bernardyński, 1820

		Xavier Villaurrutia NOKTURN LĘKU tłum. Joanna Petry-Mroczkowska Wszystko wśród nocy żywi sekretne obawy: głucha cisza i dźwięki, czas, a także miejsce. Uśpieni w bezruchu czy też lunatycy bezradni jesteśmy wobec owej trwogi. Lecz nie wystarczy zamknąć oczu w mroku ani w sen zapaść, by więcej nie patrzeć, gdyż w surowej ciemności i w grocie uśpienia, to samo światło nocy znów nas obudzi. Wtedy to, niby człowiek, co marzy na jawie, bez celu i powodu zaczynamy biegnąć. A noc przytłacza nas swoją tajemnicą i mówi nam, że umrzeć to znaczy się zbudzić. I któż pośród cieni odludnej ulicy na jakimś murze, w sinym lustrze samotności nie ujrzał, jak coś kroczy, podchodzi ku niemu, i nie czuł chłodu trwogi, śmiertelnego lęku? Lęku, że jest już tylko pustym ciałem, które przywdziałby każdy, ten lub inny człowiek, trwogi, że jeszcze żyjąc, jest już nieobecny, obawy, czy to wszystko istnieje naprawdę.
W głęboki spokój, niebiańską ciszę Dusza się moja zatapia powoli Tam, gdzie już ludzkich głosów nie usłyszę, Gdzie nic nie dręczy i nic nie boli. - Kraków, Cmentarz Rakowicki, 1953 Inskrypcja z grobu malarki Bronisławy Rychter-Janowskiej (1868-1953)



Nie powitałeś życia płaczem, Nie pożegnałeś go w śpiewie. Byłeś i jesteś dzieckiem, Które o śmierci swej nie wie. Rodzice - Ząbkowice Śląskie Na epitafium obok imienia i nazwiska dziecka położono tylko jedną datę: 2 stycznia 1970.		Ty, co przybranej córce przez całe staranie Dałeś więcej niż życie, dając wychowanie, Tobie, wywyższonemi cnotą nad powab wymowy, Jej ręka położyła ten kamień grobowy. Niech tej pamiątce większej wartości udziela Łza ludzkości, co traci w Tobie przyjaciela" - Warszawa, Cmentarz Powązkowski, 1833

Josif Brodski DOTKNIJ MNIE tłum. Stanisław Barańczak Dotknij mnie - pod palcami poczujesz rzep uschły, wilgoć wieczoru lub poranka, tętno kamieniołomu miasta, oddech stepowej pustki, tych, którzy już nie żyją, lecz których pamiętam. Dotknij mnie - a poczujesz pod czubkami palców wszystko to, co istnieje poza mną, beze mnie, co nie wierzy mnie, mojej twarzy, memu paltu, wpisując nas w swój bilans zawsze po stronie ujemnej.		Gdyś mi, mój Mężu, odkrył szczęścia tajemnice I z pełnej czary pozwolił pić, Bóg Cię powołał na swoją prawicę, A mnie dla dzieci kazał jeszcze żyć. Spełniam ten rozkaz, żyję na tej ziemi, Lecz gdy me serce zacznie wolniej bić, Ty mnie otoczysz skrzydłami białemi I Bóg pozwoli razem w niebie żyć" - Warszawa, Cmentarz Powązkowski, 1911
W trumnę Twoją, Gdym cię do niej kładła, Wszystko zamknęłam - Cały jeden świat. Tylko o tym zapomniałam, Że z niej wyjdzie pamięć W oczy patrzeć mi. - Gdańsk, przed 1961 Inskrypcja z grobu nieznanego nazwiska b. więźniarki Buchenwaldu

Bez tytułu 1

Partnerzy ׀ Regulamin ׀ Współpraca ׀ Kontakt ׀ Reklama ׀ Dodaj wpis ׀ Plan kwater ׀ Zamawiam ׀ Usługi ׀ Księga gości ׀ Panel administracyjny